Wat is de moderne mens toch verwend. De fietser, die in België of
het voormalige oostblok op de
kasseien
terecht komt, mag dan ongelukkig zijn met
het wegdak, iedere vorm van bestrating was vroeger een vrijwel ongekende luxe.
De
Romeinen
waren met hun bestrating van
natuurstenen platen
hun tijd ver vooruit.
In de
Middeleeuwen
was plaveisel zo uitzonderlijk dat het een reden was om een
straat 'Steenstraat' of 'Steenweg'
te noemen, zoals al vóór 1200 in
Utrecht.
Binnen de steden kwam de bestrating het eerst op dreef, voor de lange afstand
was een goede vering voor een postkoets voorlopig nog
geen overbodige luxe. Eigenlijk heeft pas
Lodewijk Napoleon de aanzet gegeven tot een serieus netwerk van 'snelwegen',
zoals de Napoleonsbaan,
die vaak nu nog 'straatweg' heten, dat wil zeggen 'bestrate weg'.
Heeft de fietser liefst
asfalt
(en misschien heeft hij dit ook wel het meeste nodig),
hij zal op fietspaden vaak
betontegels
tegenkomen. De eerste
rijkswegen
waren van betonplaten.
Maar veel algemener waren de
klinkerbestratingen
en, duurzamer, de
kasseien.
Daarnaast zijn er vele experimenten geweest, onder andere met
hout
en
rubber.
Tekst: Jean Penders, 09-2005. Bronnen: zie literatuurlijst. Foto: Jean Penders
